W listopadowym odcinku serii #BiskupTeżCzłowiek Patrycja Hurlak gości znów w Legnicy, bo gościem odcinka jest bp Piotr Wawrzynek, czyli biskup pomocniczy diecezji legnickiej.
Jak w domu rodzinnym bp Piotra przeżywano Wszystkich Świętych i święto zmarłych? Jak narodziło się jego powołanie kapłańskie? Czy miał inny pomysł na swoje życie? Jak na wiadomość o drodze seminaryjnej zareagował ojciec przyszłego biskupa? Jakim wykładowcą w seminarium był dzisiejszy biskup ordynariusz diecezji legnickiej bp Andrzej Siemieniewski, wówczas ojciec duchowy w seminarium? Jakie wyobrażenia o przyszłej posłudze miał kleryk Piotr Wawrzynek? Jak wspomina czas wikariatu? Czym jest Maciejówka? Jakie jest zasadnicze pytanie, do którego powinien wracać człowiek ochrzczony, a które wróciło, kiedy padła propozycja zostania biskupem? Czego obawia się bp Piotr w swojej nowej posłudze biskupa pomocniczego, a co jest w niej fascynujące? Co to znaczy, że Kościół jest od dwóch tysięcy lat w kryzysie? Dlaczego tak ważne jest bycie we wspólnocie. Czym jest klerykalizm? Jak prowadzi do samotności? Jak parafianie mogliby pomóc samotnemu księdzu? Jaka jest najtrudniejsza grupa do nawracania? Skąd wzięła się dewiza biskupia bp Piotra, jak ją rozumie? Czego biskup może nauczyć się na szkoleniu z HR, czyli z zarządzania zasobami ludzkimi? Skąd fascynacja historią?
W tym odcinku serii „Biskup też człowiek” Patrycja wraca do diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej, w której kiedyś odwiedzała już biskupa Edwarda Dajczaka. Tym razem gościem jest nowy biskup diecezjalny Zbigniew Zieliński.
Czy łatwo jest biskupowi zmienić diecezję? Jak przywitano bp Zbigniewa w Koszalinie i Kołobrzegu? Czym różni się archidiecezja gdańska od koszalińsko-kołobrzeskiej, a w czym są do siebie podobne? Czy w biskupiej posłudze przydaje się doświadczenie nabyte w technikum budowy okrętów, które kończył biskup? Dlaczego biskupie hasło „Abyśmy byli jedno” dotyczy wszystkich sfer życia? Czy, kiedy się jest biskupem, to ma się czas na przyjaźnie, znajomości albo wypad na narty? Czy przyjaźń powinna być hermetyczna, a granica między znajomością a przyjaźnią mocno wyznaczona? Co podczas lekcji historii w szkole średniej oznaczało polecenie „Idź, zmocz gąbkę”? Jak mama zareagowała na wieść, że młody Zbigniew po maturze wybiera się do seminarium duchownego? Czym w życiu biskupa Zielińskiego jest patriotyzm? A dlaczego mama księdza Zbigniewa nie chciała, żeby został on proboszczem? Jak nie „zbiskupieć”, jaki jest sposób na to, żeby zachować normalność, będąc biskupem? Kto nauczył bp Zbigniewa właściwie modlić się różańcem? Jakie marzenie łączy bp Zielińskiego z jego poprzednikiem, bp. Dajczakiem? O jaką modlitwę na koniec poprosił widzów bp Zbigniew Zieliński?
PS. Ponieważ często pytacie, w co tym razem ubrana jest Patrycja, to wyjaśniamy, że w sukienkę od Kasiulkowo (https://www.kasiulkowo.pl). No, bo stroju biskupa objaśniać raczej nie trzeba 🙂
Ten odcinek serii biskup też człowiek nagrany został w momencie trudnym dla diecezji gliwickiej, w której posługuje bp Andrzej Iwanecki. Do nagrania doszło bowiem w okresie między śmiercią biskupa seniora Jana Wieczorka, pierwszego i wieloletniego ordynariusza, a jego pogrzebem, zaplanowanym na 23. września. Bp Iwanecki wspomina więc biskupa Jana, ostatnie spotkanie z nim, ale też to, jak bp Wieczorek budował jedność nowo powstałej diecezji.
Z jakiego domu pochodzi bp Andrzej? Jak dojrzewał do powołania kapłańskiego i jaki wpływ na nie miał sławny szpital leczący osoby poparzone w Siemianowicach Śląskich, skąd pochodzi? Jaką rolę w jego życiu pełnił Ruch Światło-Życie oraz Krucjata Wyzwolenia Człowieka, która zakłada abstynencję? Jaki był tato księdza biskupa i jak zareagował na wieść, że postanowił on iść do seminarium duchownego? Dlaczego dobrze jest, kiedy dziecko przystępuje do wczesnej I Komunii Świętej? Jakie dwa pytania postawił sobie ksiądz Iwanecki, kiedy zaproponowano mu zostanie biskupem? Jak zareagowała na to jego mama? Jaka była przygoda bp Iwaneckiego z muzyką i na jakich gra instrumentach oraz jaki zawarł w związku z tym „układ” z Panem Bogiem? Kto nauczył bp Andrzeja pływać? Czego jeszcze chciałby się nauczyć?
A na koniec ogromna prośba, o której przypomniał bp Iwanecki: Prosimy o modlitwę w intencji obrony pracy magisterskiej z teologii, która czeka Patrycję w najbliższych dniach. A do tego prośba – intencje modlitewne od księdza biskupa.
Zapowiadaliśmy niespodziankę i oto ona. Odcinek serii „Biskup też człowiek” ukazuje się z pewnym opóźnieniem, ale naszym zdaniem warto było poczekać, bo gość tym razem jest naprawdę szczególny.
Bp Radosław Zmitrowicz należy do zgromadzenia Oblatów Najświętszej Maryi Panny. Pełni posługę biskupa pomocniczego diecezji kamieńsko-podolskiej, czyli na terenie ogarniętej wojną Ukrainy.
Co sprawiło, że w wieku 19 lat młody człowiek wstąpił do zgromadzenia zakonnego, chociaż wcześniej nie był przesadnie religijny, a nawet, jak sam mówi, nie należał do grzecznych chłopców? Dlaczego wydłużył czas czekania na święcenia kapłańskie? Dlaczego podczas misji w Turkmenistanie pierwszą mszę z udzialem ludu odprawiono dopiero po 3 latach działalności? Jak wyglądały początki posługi – wtedy jeszcze ojca – Radosława w Ukrainie? Co jest źródłem radości misyjnej? Dlaczego biskup potrzebuje upokorzenia i dlaczego „mieć Boga w sercu” to za mało? Co pomogło przygotować się na próbę, jaką jest wojna? Dlaczego wojna, choć straszna, jest zarazem smakiem życia? Jak funkcjonuje Kościół w rzeczywistości wojennej? Jak wygląda doświadczenie biskupa w tak granicznej sytuacji? Czego dzięki wojnie można dowiedzieć się o sobie? Niezwykle też ważne pytanie: Kiedy wojna się skończy? Jaki wpływ na to ma pytanie o Boga? Czy można przyzwyczaić się do wojny i związanego z nią zła? I wreszcie: czy chrześcijaństwo to jest tylko kult w parafii?
Jeżeli chcielibyście wesprzeć w jakikolwiek sposób Centrum św. Jana Pawła II, o którym była mowa w odcinku, to prosimy o kontakt bezpośrednio z bp Radosławem na adres e-mail: curia.econ@gmail.com, w tytule wpisując „Biskup też człowiek”.
Jak spędzi wakacje biskup? Jak spędzał je jako dziecko i jako młody ksiądz? Co to jest fioletowy humor? Po co biskupowi piuska? Jaka była droga bp Andrzeja od pedagogiki specjalnej do seminarium duchownego? O czym marzył jako student? Czy miał dziewczynę? Jaką rolę w jego życiu pełnili i pełnią ludzie chorzy? Co jest największą radością księdza? Co to znaczy, że biskup spotyka las, a nie drzewa? Jakie miał lęki, kiedy zaproponowano mu zostanie biskupem? Czego zdaniem bp Andrzeja potrzebuje świat od Kościoła? A na sam koniec: o jaką modlitwę biskup Andrzej chce nas poprosić.
W letnich okolicznościach przyrody, w lipcowym odcinku „Biskup też człowiek”, na pięknym ukwieconym tarasie Patrycja Hurlak rozmawia z bp Andrzejem Przybylskim, biskupem pomocniczym archidiecezji częstochowskiej.
Bp Andrzej Przybylski urodził się 26 listopada 1964 roku w Łowiczu. Studiował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Częstochowie. W 1988 r. wstąpił do Częstochowskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie, uzyskując magisterium z teologii dogmatycznej. 30 maja 1993 r. abp metropolita częstochowski Stanisław Nowak w katedrze częstochowskiej udzielił mu święceń prezbiteratu. W 2006 na podstawie dysertacji „Działalność edukacyjna i myśl pedagogiczna św. Edyty Stein” uzyskał doktorat z nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki.
W latach 1993–1994 pracował jako wikariusz w parafii św. Franciszka z Asyżu w Częstochowie. Następnie był osobistym sekretarzem i kapelanem abp Stanisława Nowaka, jednocześnie pełniąc funkcje administratora domu biskupiego, dyrektora wydziału duszpasterstwa młodych w kurii metropolitalnej, asystenta diecezjalnego Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży i duszpasterza w kościele rektorskim Najświętszego Imienia Maryi w Częstochowie. W latach 1998–2008 zajmował stanowisko diecezjalnego duszpasterza akademickiego, przyczyniając się do wybudowania w Częstochowie nowego ośrodka akademickiego z kościołem i erygowania w 2004 r. pierwszej w Polsce personalnej parafii akademickiej pw. św. Ireneusza, której został proboszczem. W 2015 r. został proboszczem parafii pw. św. apostołów Piotra i Pawła w Zawierciu.
W 2006 r. został wykładowcą pedagogiki w Wyższym Seminarium Duchownym Archidiecezji Częstochowskiej i w Wyższym Instytucie Teologicznym w Częstochowie. W latach 2008–2015 piastował urząd rektora częstochowskiego seminarium. Był redaktorem czasopisma „Niedziela”. Autor książek m.in.: Wspólnota wiary i działania, Działalność edukacyjna i myśl pedagogiczna św. Edyty Stein, Gadu-gadu z księdzem.
20 maja 2017 papież Franciszek mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji częstochowskiej. Święcenia biskupie przyjął 24 czerwca 2017 w bazylice archikatedralnej Świętej Rodziny w Częstochowie. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „In Christo” (W Chrystusie).
W ramach prac Konferencji Episkopatu Polski został delegatem ds. Ruchu Odnowy w Duchu Świętym, a potem delegatem ds. Powołań, wszedł w skład Komisji Wychowania Katolickiego, Rady ds. Społecznych oraz Komisji Duchowieństwa.
