W przedszkolu, gdy jeszcze nie umiałam czytać i pisać, już zafascynowałam się harcerstwem, a zwłaszcza etosem Szarych Szeregów. Piosenka „Szare szeregi” była jedną z najczęściej śpiewanych przeze mnie. Już w tak młodym wieku rozumiałam, że obrona Ojczyzny to coś wielkiego. Rodzice uczyli mnie szacunku do polskiego munduru odkąd pamiętam. Oboje odbyli zasadniczą służbę wojskową, mają książeczki i stopnie wojskowe. Byłam z tego bardzo dumna. Bardzo chciałam być taka, jak bohaterowie o których śpiewałam i walczyć, jeżeli będzie taka konieczność, za Polskę. Pamiętam, jakby to było wczoraj, że gdy założyłam swój pierwszy mundur, przepełniła mnie duma i poczucie odpowiedzialności za mój kraj, choć nie umiałam tego nazwać – miałam wówczas zaledwie jakieś 6-7 lat (wstąpiłam wtedy do drużyny zuchów). Czas minął, ale pozostała mi garstka zdjęć, którymi się z Wami dzielę.
Chciałam też wspomnieć chyba najbardziej znaną harcerską piosenkę i zachęcić do refleksji na jej tekstem. Pierwsza jej część powstała w 1918 roku, a przeciekawą jej historię znajdziecie na stronie:http://niepodlegla.zhr.pl/100-lecie-piesni-plonie-ognisko-i-szumia-knieje/
„Płonie ognisko i szumią knieje”
Płonie ognisko i szumią knieje,
drużynowy jest wśród nas,
opowiada starodawne dzieje,
bohaterski wskrzesza czas.
O rycerstwie spod kresowych stanic,
o obrońcach naszych polskich granic,
a ponad nami wiatr szumny wieje
i dębowy huczy las.
Już do powrotu głos trąbki wzywa,
alarmując ze wszech stron.
Staje wiara w ordynku szczęśliwa,
serca biją w zgodny ton.
Każda twarz się uniesieniem płoni,
każdy laskę krzepko dzierży w dłoni,
a z młodzieńczej się piersi wyrywa
pieśń potężna*, pieśń jak dzwon.
Płonie ogień jak serca gorący,
rzuca w niebo iskry gwiazd.
Wspólna przeszłość i przyszłość nas łączy,
szumi wokół senny las.
W tańcu iskier jawi się historia,
tyle zdarzeń miało barwę ognia…
Przy ognisku zasiadły wspomnienia
dziejów kraju uczą nas.
Dzień błękitny wędruje po niebie,
idzie słońce drogą swą…
Twoja ziemia chce liczyć na ciebie!
Przecież rosłeś razem z nią.
Kraj piękniej, w którą spojrzysz stronę!
Kwitną kwiaty białe i czerwone,
a dookoła jak Polska szeroka
płoną ognie młodych serc.
*ta „pieśń potężna” to „Rota”.
Dziękuję Wam żołnierze i funkcjonariusze, którzy dziś bronicie naszych granic. Może za kolejne sto lat, jakaś inna młodzież, siedząca w mundurach przy ognisku, to Was będzie wspominać, śpiewając tę piosenkę.
Ja stoję MUREM ZA POLSKIM MUNDUREM,
Patrycja Hurlak
https://patrycjahurlak.pl/oswiadczenie-mur…apolskimmundurem/
